Σεμπαστιάν Λέτο και Αλεσάντρο Τζεντίλε

Ο Jim Koulas παρατηρεί το πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον των οπαδών Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού για τις ομάδες μπάσκετ και καταλήγει σε συμπεράσματα για τις τεράστιες διαφορές πλέον, συγκριτικά με τα ποδοσφαιρικά clubs "πράσινων" και "ερυθρόλευκων".

Είχε αναλυθεί πριν από την έναρξη των εφετινών ευρωπαϊκών διοργανώσεων και αποδεικνύεται σχεδόν κάθε εβδομάδα: η εφετινή ολόφρεσκη Euroleague κεντρίζει το ενδιαφέρον της πλειονότητας του ελληνικού κοινού πολύ περισσότερο από το Τσάμπιονς Λιγκ, τουλάχιστον στην πρώτη φάση του.

Ναι, οι δυο βασικοί λόγοι είναι προφανείς. Ο πρώτος είναι η μη συμμετοχή ελληνικής ομάδας - και δη του Ολυμπιακού - στους ομίλους της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Με τον Ολυμπιακό ασχολούνται όλοι για διαφορετικούς λόγους: κατανοητό. Ο δεύτερος είναι η ταυτόχρονη συμμετοχή Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού σε καινούριο πρωτάθλημα. Τους βλέπει ο οπαδός κάθε εβδομάδα στο ίδιο πινακάκι. Στην ίδια βαθμολογία. Συγκρίνει, συζητά, σχολιάζει, στενοχωριέται, πανηγυρίζει, ασχολείται. Με τους προπονητές, τους παίκτες, τις αλλαγές, τις μεταγραφές, τους τραυματισμούς, τους αντιπάλους.

Ο ανταγωνισμός είναι πολύ πιο έντονος, οι μεταξύ τους αναμετρήσεις έχουν αναχθεί εδώ και χρόνια μεταξύ των σημαντικότερων ντέρμπι του ευρωπαϊκού μπασκετικού στερεώματος και η καινούρια μορφή της Euroleague τουλάχιστον στον πρώτο χρόνο διεξαγωγής της είναι ιδιαίτερα ελκυστική όχι μόνο για ερυθρόλευκους και τους πράσινους, αλλά για κάθε μπασκετόφιλο. Για κάθε φίλαθλο. Κι ας μην είναι ο ειδικός του μπάσκετ, εκείνος ο οποίος αντιλαμβάνεται όλα τα συστήματα των προπονητών, όλες τις ανάγκες του παιχνιδιού, όλες τις λεπτομέρειες στο rotation και τις κινήσεις στη σκακιέρα του παρκέ ανά δεκάλεπτο.

ΠΙΟ "ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΕΣ" ΟΙ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Μήπως, όμως, πίσω από αυτά τα προφανή για την εφετινή δημοφιλία της Euroleague, με την οποία ασχολούνται και φίλοι του μπάσκετ άλλων ομάδων, κρύβεται κάτι πιο βαθύ για τους οπαδούς των δύο ομάδων; Μήπως ο ψυχικός δεσμός των οπαδών τους έχει σφυρηλατηθεί με φωτιά και ατσάλι τα τελευταία 25 χρόνια, αρχής γενομένης από τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, του Ιωαννίδη, του Πάσπαλι και τον Παναθηναϊκό των έξι ραμμένων αστεριών στο Τριφύλλι; Μήπως σε τελική ανάλυση ο Olympiakos BC και ο Panathinaikos Superfoods είναι πιο "αγαπησιάρικοι" για τους οπαδούς τους συγκριτικά με τις ποδοσφαιρικές ομάδες; Κι ας κόβουν περισσότερα εισιτήρια στο γήπεδο οι "ποδοσφαιρικοί", όπως είναι απολύτως λογικό, λόγω χωροταξίας και απήχησης των δύο αθλημάτων!

Κακά τα ψέματα, αυτό είναι πασιφανές αυτή την περίοδο. Ανεξάρτητα από την πορεία των δύο μπασκετικών ομάδων. Χάνουν – νικούν σε Ελλάδα ή Ευρώπη, το ενδιαφέρον είναι εντονότερο από τους οπαδούς τους για τις ομάδες μπάσκετ, κι ας είναι η υπεροχή στα media κατά κράτος υπέρ όσων συμβαίνουν στα δύο ποδοσφαιρικά clubs! Είναι οι επιτυχίες, είναι τα πρόσωπα, είναι οι επενδύσεις, είναι οι αλλαγές, είναι η Euroleague, ο μεταξύ τους συναγωνισμός για τους τίτλους στην Ελλάδα και την πορεία στην Ευρώπη μέχρι το Final – 4. Είναι το επίπεδο των δύο ομάδων και η ποιότητα του ρόστερ τους σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, είναι το «πάγωμα» για το ποδόσφαιρο. Οχι μόνο - λογικά - από τους φίλους του Τριφυλλιού. Ακόμη και στους φίλους του Ολυμπιακού, χωρίς ιδιαίτερες μεταγραφές, χωρίς θέαμα και δίχως την ακαταμάχητη έλξη του Τσάμπιονς Λιγκ στο «Γ. Καραϊσκάκης» εφέτος. Είναι όλα αυτά μαζί!

Και κάτι άλλο, εκτός από επιτυχίες – αποτυχίες, status διοργανώσεων και αιώνιου ανταγωνισμού Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού. Είναι ο δεσμός με τους αθλητές!

ΟΤΑΝ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ ΡΙΖΩΝΕΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ…

Ο Παναθηναϊκός διάγει το μεταβατικό του στάδιο στη μετά Διαμαντίδη, θα λέγαμε ακόμη και τώρα στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή. Βρίσκει στο πρόσωπο του Τσάβι Πασκουάλ έναν κόουτς στον οποίο για πολλούς λόγους έχει δημιουργηθεί θετική αύρα και προοπτική παραμονής για πολλά χρόνια στην ομάδα. Προσπαθεί να βρει στη νέα γενιά Ελλήνων τον καινούριο κορμό του, θέλει το ελληνικό στοιχείο στην ομάδα, δοκιμάζει να αναζητήσει και τους νέους "Μπατίστ": ξένους όχι για ένα και δύο χρόνια, αλλά παίκτες που θα ριζώσουν στο club, θα συνδεθούν και συναισθηματικά με τον Παναθηναϊκό και το κοινό του, θα τον νιώσουν ως την "ομάδα τους". Δύσκολος είναι ο δρόμος και στα ουράνια ο πήχης της προηγούμενης 15ετίας, αλλά δεν το βάζει κάτω. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, στον οποίο μπορεί κάποιος να προσάψει πολλά για συμπεριφορές και επιλογές του παρελθόντος, δεν φείδεται χρημάτων αυτή την περίοδο: πήγε και πήρε τον θεωρητικά καλύτερο και… πρακτικά ακριβότερο ελεύθερο ευρωπαίο προπονητή, όταν αποφάσισε τον χωρισμό με τον Αργύρη Πεδουλάκη, αντικαθιστά άμεσα τους τραυματίες, αύξησε πολύ πάλι το μπάτζετ.

Ο Ολυμπιακός δεν έχει τέτοια προβλήματα "μεταβατικού σταδίου". Έχει να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό και τον ίδιο τον εαυτό του, με τις δυο ευρωπαϊκές κούπες και τα δύο σερί πρωταθλήματα για πρώτη φορά την τελευταία 18ετία που έχουν τοποθετήσει τον φίλο της ομάδας στο ανώτατο επίπεδο, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι είναι πιο δημοφιλείς και από τον Κόκκαλη σε ορισμένους από τις «τρέχουσες» γενιές φίλων των Ερυθρόλευκων. Ο δεσμός του οπαδού πλέον με την μπασκετική ομάδα είναι στο κόκκινο και αποδεικνύεται πιο πολύ στις στραβές: αν και όταν εμφανιστεί… κάποια στιγμή στο πολύ απώτερο μέλλον ποδοσφαιριστής που θα αγαπηθεί περισσότερο από τους Πρίντεζη – Σπανούλη θα είναι είδηση μεγατόνων και θα γράψει ιστορία! Είχε Σλούκα, έχει Μάτζαρη, επέστρεψε ο Παπανικολάου, παίρνουν χρόνο οι πιτσιρικάδες, έγινε… χαμός επειδή ο Λοτζέσκι άφησε υπονοούμενο για την Μπαρτσελόνα, επί δύο ημέρες ασχολούνταν όλοι με τον αντικαταστάτη του Χάκετ!

Οι top επιπέδου Έλληνες παίκτες δύσκολα φεύγουν από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό αν δεν το θέλουν οι ίδιες οι ομάδες τους. Ο Μανωλάς και ο Καρέλης δεν το σκέφτονται καν! Ο Σλούκας για να πάρει την απόφασή του προς την Φενέρμπαχτσε έγινε σίριαλ, θρίλερ, ο χαμός του χαμού! Όσο περισσότερο μένουν οι παίκτες, τόσο περισσότερο δένεται ο οπαδός αν η ομάδα πάει καλά. Και οι δυο ομάδες πάνε καλά, κύριοι. Είτε μπουν στο Final - 4, είτε όχι. Τους αντιμετωπίζουν όλους στα ίσια. Δεν πασχίζουν να αποκλείσουν στην παράταση την Αρούκα αφού έχουν αποκλειστεί από την Μπερ Σεβά, ούτε τερματίζουν στον όμιλο του Europa League με έναν βαθμό. Μπορούν να νικήσουν τους πάντες, μέσα - έξω, όπως αποδείχθηκε ακόμη και από αυτόν τον καινούριο Παναθηναϊκό που ξαναχτίζεται, τόσο στη Μόσχα με την ΤΣΣΚΑ όσο και στη Μαδρίτη με τη Ρεάλ. Για τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, δεν το συζητάμε καν: οι ανατροπές του έχουν γράψει αθλητική - και όχι μόνο μπασκετική - ιστορία.

Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, Ο ΟΥΟΤΕΡΣ ΚΑΙ Ο… ΣΤΟΠΕΡ

Οποιονδήποτε στόπερ κι αν αποκτήσει ο Ολυμπιακός, οι οπαδοί του εφέτος θα ασχολούνται με την Euroleague, τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Λοτζέσκι, τον Γκριν, τον "Παπ", την κουβέντα για το "πεντάρι", τον Γιανγκ και τον Ουότερς. Οποιονδήποτε κι αν αποκτήσει ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός στην τρέχουσα μεταγραφική περίοδο, η Νο 1 μεταγραφή στο μυαλό του οπαδού θα είναι ο Αλεσάντρο Τζεντίλε, πάει και τελείωσε! Ο ατίθασος Ιταλός, ο συνδεδεμένος λόγω μπαμπά με το club, ο σκόρερ, ο πασέρ, ο 24χρονος στον οποίο ο φίλος του Τριφυλλιού βλέπει τον παλιό Λέτο. Τον εγωιστή, τον παικταρά, τον leader, τον μπροστάρη, τον «τρελό», τον αντισυμβατικό, τον εαυτό του μέσα στην ομάδα, τον ίδιο τον οπαδό!

Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί είναι ενδόμυχα (πολλοί και ολοφάνερα) εδώ και πολλά χρόνια πολύ περισσότερο υπερήφανοι για τα μπασκετικά clubs τους. Ειδικά τούτη τη σεζόν, η ψαλίδα για το ενδιαφέρον των οπαδών των δύο ομάδων ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, στο «μπάσκετ – ποδόσφαιρο» έχει ανοίξει περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Ελπίδα και προσδοκία των δυο "αιωνίων" θα έπρεπε να είναι η ισχυροποίηση Αρη-ΠΑΟΚ-ΑΕΚ για να έχουμε κάποια στιγμή σύντομα και ένα σούπερ πρωτάθλημα. Συνολικά ο Έλληνας, άλλωστε, είναι υπερήφανος για το μπάσκετ «του» και όχι για το "ποδόσφαιρό" του..